Kadın

2. Yalnızdı kadın, tüm çıplaklığı ve yaralarıyla... Umudu kalmadan öylece yürüyordu sadece. Attığı her adımda nefes almanın ne kadar da zorlaştığını hissetti. Çok yürümemesine rağmen bu kadar çok yorulmasının nedenini aniden anlamış gibi, anlamlı bir iç çekti. Biliyordu ki her adımda üzerine yük olan, başkalarının almak istemediği onca acıya ev sahipliği yapmıştı yüreği.Yollar hiç olmadığı kadar uzun, yüreği hiç istemediği kadar savunmasızdı. Keşke diyordu, keşke böyle cümleler kurmasaydın, keşke sana inanmam için beni  "BENLİĞİMLE" savaşmak zorunda bırakmasaydın. Evet kabul yine sen kazandın ama keşke galibiyetinin sevincini yaşayabilecek kadar bile benim olmayı başarsaydın.           

   Ardında bıraktıklarını silmek ve en çok da harcanıp giden anılarına elveda demek istedi kadın. Bu kadar ağır gelen ve acılarının en can alıcı noktasında bilmediği bir rotaya yönelen kendisi değil de bir başkasıydı sanki. Kadın sadece yaşıyormuşçasına hayatı anlamlı kılmaya çalışıyordu. Ne kadar başarılı olduğu söylenebilirdi kim bilir...