Lamba Yarenlik Eder Daktiloya...

Ateş Senfoni

Suya yazılmış bir destanla başlıyor senfoni

İnsanlık bir salıncak misali savruluyor sözlerde

Karlı bir gök aleminde kuruluyor dar ağacı

Ve idamıma hükmediyor gözlerin

Yeryüzüne kor gibi indiğinde sen 

Söyle mümkün mü seni sevmemek

Ki ben bakışlarımı alamam ceylani saçlarından 

Ve kavrulur gözlerim bakışlarından

Şair sigarasını bırakınca Şair kalır mı hiç ?

Ve ben seni sevmeyi unutunca

Şiir anlamına kavuşur mu hiç 

Şimdi zaman ceylani saçlarını sevme zamanıdır

Ve ben ıssız parklarda seni düşünür inadına yazarım 

Yazarım mürekkebim sayfaları eritinceye değin

Ve savrulurum bir dumanın havaya karışması gibi

Şimdi masada öylesine otururum

Önümde yüzün kadar temiz bir sayfa

Lamba yarenlik eder daktiloya

Ve mürekkep akar bir sayfadan bir sayfaya

Karlı bir sayfaya savrulur saçların

Saçların ki birer alev okyanusudur

Ve ben kaybolurum mürekkep dehlizlerinde

Dehlizler açılır şiirin derinlerine

Ateş beni soğuk odalarda yoklar

Dudağımda kadim bir şiirden mısralar

Anlatamaz insanlar hatta kelimeler seni Mürekkep ezeli bir düş yeli

Ve sayfalar senin isminle dizili

Zaman ahenk suyuna batmış

İnsanlık sanatı çoktan dışlamış

Fakat görmüyorlar mı gözlerini ? 

İşitmiyorlar mı sesini ?

Gözlerin ki bir şiir 

Sesin ki bir senfoni