Lamba Yarenlik Eder Daktiloya...

1. Ateş Senfoni

   Suya yazılmış bir destanla başlıyor senfoni

   İnsanlık bir salıncak misali savruluyor sözlerde

   Karlı bir gök aleminde kuruluyor dar ağacı

   Ve idamıma hükmediyor gözlerin

   Yeryüzüne kor gibi indiğinde sen 

   Söyle mümkün mü seni sevmemek

   Ki ben bakışlarımı alamam ceylani saçlarından 

   Ve kavrulur gözlerim bakışlarından

   Şair sigarasını bırakınca Şair kalır mı hiç ?

   Ve ben seni sevmeyi unutunca

   Şiir anlamına kavuşur mu hiç 

   Şimdi zaman ceylani saçlarını sevme zamanıdır

   Ve ben ıssız parklarda seni düşünür inadına yazarım 

   Yazarım mürekkebim sayfaları eritinceye değin

   Ve savrulurum bir dumanın havaya karışması gibi

   Şimdi masada öylesine otururum

   Önümde yüzün kadar temiz bir sayfa

   Lamba yarenlik eder daktiloya

   Ve mürekkep akar bir sayfadan bir sayfaya

   Karlı bir sayfaya savrulur saçların

   Saçların ki birer alev okyanusudur

   Ve ben kaybolurum mürekkep dehlizlerinde

   Dehlizler açılır şiirin derinlerine

   Ateş beni soğuk odalarda yoklar

   Dudağımda kadim bir şiirden mısralar

   Anlatamaz insanlar hatta kelimeler seni Mürekkep ezeli bir düş yeli

   Ve sayfalar senin isminle dizili

   Zaman ahenk suyuna batmış

   İnsanlık sanatı çoktan dışlamış

   Fakat görmüyorlar mı gözlerini ? 

   İşitmiyorlar mı sesini ?

   Gözlerin ki bir şiir 

   Sesin ki bir senfoni